Til stendur að vísa þremur nígerískum hælisleitendum úr landi á næstu dögum. Talskona Stígamóta segir að íslensk stjórnvöld fylgi ekki alþjóðaskuldbindingum í málsmeðferð kvennanna, sem allar eru þolendur mansals.
Samtökin No Borders boðuðu í gær til mótmæla við Héraðsdóm Reykjaness en þá átti að leiða þrjár konur sem eru þolendur mansals fyrir dómara.
Drífa Snædal, talskona Stígamóta, mætti á mótmælin í gær til að sýna stuðning. Hún segir í samtali við mbl.is að konunum verði líklega vísað úr landi aðfaranótt mánudags, 13. maí.
„Þær eru allar með umsókn um ríkisborgararétt hjá Alþingi núna, þeim hefur hingað til verið hafnað á öllum stigum,“ segir Drífa.
Drífa bendir á að ekki sé tekið tillit til þess að konurnar séu mansalsþolendur, þar sem þeim hefur heldur ekki verið veitt mannúðarleyfi.
Þetta brjóti í bága við alþjóðaskuldbindingar íslenskra stjórnvalda: Istanbúlsamninginn annars vegar og sáttmála gegn mansali hinsvegar.
Istanbúl samningurinn var undirritaður af íslenskum stjórnvöldum árið 2011 og gerður fullgildur árið 2018. Hann kveður á um forvarnir og baráttu gegn ofbeldi gegn konum og heimilisofbeldi.
„Þá er alveg augljóst mál að það er verið að senda þær aftur út í hættulegar aðstæður,“ segir Drífa.
Konurnar heita Esther, Blessing og Mary. Drífa rifjar upp sögu Blessing.
„Hún kemur hingað 2018 og er mansalsþolandi, þetta er mjög þekkt leið fyrir mansalsþolendur að vera seldar frá Nígeríu, til Líberíu og síðan til Ítalíu, þar sem henni var skipulagt nauðgað í mörg ár,“ segir Drífa, sem bendir á að það sé ekki staðfest að Blessing hafi verið seld í mansali á Íslandi.
„Síðan gerist það með nýju útlendingalögunum að þær eru þjónustusviptar, í ágúst síðastliðnum, og í rauninni er verið að reyna að knýja þær að fara sjálfviljugar,“ segir Drífa sem bætir við að konurnar geti ekkert farið án þess að vera óöruggar.
Með þjónustusviptingunni hafi þær verið sviptar lögfræðiaðstoð, matarpening og fleiru. Þær hafi um tíma verið upp á náð og miskunn einstaklinga komnar. Síðan var neyðarathvarf í Borgartúni stofnað.
Það segir því margt um stöðu kvennanna að þær hafi ekki haldið sjálfviljugar úr landi þrátt fyrir erfiðar aðstæður á Íslandi, bætir Drífa við.
„Þær bara hafa ekkert annað að fara til þess að þær séu öruggar,“ segir hún að síðustu.