Sigríður Thorlacius var fædd 13. nóvember 1913 að Völlum í Svarfaðardal. Foreldrar hennar voru Sólveig Pétursdóttir Eggerz og séra Stefán Kristinsson. Sigríður ólst upp að Völlum þar til að hún flutti til Reykjavíkur þar sem að hún bjó upp frá því. Systkini Sigríðar voru Pétur Eggerz, fæddur 10. ágúst 1900, Kristinn Tryggvi, fæddur 8. október 1903, Sæmundur, fæddur 16. ágúst 1905, Ingibjörg, fædd 31. desember 1908, Jón Cristinn, fæddur 29. júlí 1911 og Kristín fædd 8. júlí 1916, þau eru nú öll látin. Fóstursystir Sigríðar var Unnur Tryggvadóttir, fædd 27. desember 1907. Sigríður lauk prófi frá Samvinnuskólanum árið 1932 og vann við ýmis verslunarstörf árin 1933-1937. Hún starfaði hjá Tryggingastofnun ríkisins frá árinu 1937 til ársins 1942, var jafnframt þingskrifari auk þess sem hún starfaði á skrifstofu Alþingis. Eftir það vann hún við blaðamennsku á Tímanum og við ritstörf. Hún var afkastamikill þýðandi og vann að gerð útvarpsþátta. Ritaði Sigríður eftirtaldar bækur: Ferðabók, ásamt Birgi Thorlacius 1962, María Markan, endurminningar 1965, Margar hlýjar hendur árið 1981, Saga Bandalags kvenna í Reykjavík 1983. Sigríður var varamaður í borgarstjórn Reykjavíkur fyrir Framsóknarflokkinn, og átti sæti í fræðslu og félagsmálaráði. Hún var í fulltrúaráði Framsóknarfélaganna í Reykjavík og í miðstjórn Framsóknarflokksins, þá sat hún í blaðstjórn Tímans. Sigríður var formaður Kvenfélagasambands Íslands um 8 ára skeið og formaður Nordens husmorforbund 1975 til 1980. Hún var ritstjóri Húsfreyjunnar um árabil. Sigríður var gerð heiðursfélagi Kvenfélagasambands Íslands 19. apríl 1980, heiðursfélagi Styrktarfélags vangefinna 5. ágúst 1993. Hún var sæmd riddarakrossi hinnar íslensku fálkaorðu 17. júní 1971, stórriddarakrossi hinnar íslensku fálkaorðu 17. júní 1979. Riddarakrossi Dannebrogs orðunnar 4. júli 1973. Sigríður giftist Birgi Thorlacius, ráðuneytisstjóra í forsætis- og menntamálaráðuneytinu þann 13. maí 1939. Birgir var fæddur þann 28. júlí 1913 að Búlandsnesi í Suður-Múlasýslu. Foreldrar hans voru Ólafur Jón Thorlacius, héraðslæknir, alþingismaður og síðan lyfsölustjóri og Ragnhildur Pétursdóttir Eggerz Thorlacius. Birgir lést þann 2. október 2001.

Þegar föðursystir mín, Sigríður Stefánsdóttir Thorlacius, lést í júní sl., rofnuðu síðustu tengsl mín við kynslóð hennar og foreldra minna. Síðustu árin sem Sigga frænka lifði notaði ég hvert tækfæri til að fræðast af henni um ýmislegt sem mér hafði láðst að spyrja foreldra mína og aðra nákomna um. Þegar ég fæddist bjuggu foreldrar mínir í leiguíbúð við Sóleyjargötu. Sigga sagði mér að hún hefði leigt herbergi hjá þeim og nafngreindi auk þess fleiri sem hefðu leigt hjá þeim á sama tíma. Íbúðin var ekki stór svo að þarna hefur fólk búið þröngt eins og algengt var á þessum árum.

Í eftirmælum um Siggu hefur komið fram að hún hafi unnið við ótilgreind verslunarstörf í nokkur ár. Þar mun átt við störf sem hún vann hjá Sæmundi bróður sínum (föður mínum), fyrst í nýlenduvöruverslun sem hann rak um skeið á horni Freyjugötu og Njarðargötu, en síðar í Hafnarhúsinu eftir að hann stofnaði innflutningsfyrirtæki í félagi við annan mann. Þetta var á stríðsárunum, og mér er minnisstæð lýsing Siggu á því þegar hún gekk stigana í Hafnarhúsinu og þurfti stundum að stikla milli hermanna sem höfðu leitað þar skjóls í óblíðum veðrum.

Eftir að Sigga giftist Birgi Thorlacius bjuggu þau í lítilli íbúð við Barónsstíg, og þaðan á ég fyrstu minningar mínar um Siggu. Í þá daga átti ég oft leið um Barónsstíginn því að ég sótti spilatíma hjá Gunnari Sigurgeirssyni píanóleikara sem bjó við götuna. Freistandi var að koma við hjá Siggu sem alltaf tók vel á móti mér og vék að mér einhverju góðgæti.

Seinna meir höguðu atvikin því svo að við fluttumst í samliggjandi hús í Bólstaðarhlíð. Traust samband hélst alltaf milli fjölskyldnanna. Þau hjónin, Sigga og Birgir, ferðuðust oft til útlanda, og Sigga sendi gjarna póstkort og kom með gjafir úr þessum ferðum. Einu sinni minnist ég þess að hafa gert henni greiða á móti, nánast óvart. Það var þegar ég færði henni bókina Ævintýraeyjuna eftir Enid Blyton. Ég var þá að byrja að læra ensku, og þetta var fyrsta bókin sem ég réðst í að lesa á því tungumáli. Siggu þótti bókin góð, og það varð til þess að hún þýddi hana og fleiri bækur eftir sama höfund. Þessar bækur urðu afar vinsælar. Seinna fengu börnin mín nokkrar þessara bóka að gjöf frá Siggu.

Sigga var fríðleikskona, virðuleg í fasi. Hún var þó ekkert stofublóm og gat tekið til hendinni þegar svo bar undir. Frændi minn, Brynjólfur í Núpstúni, varð vitni að því þegar hún kom eitt sinn úr gönguferð, forug upp að öxlum eftir að hafa bjargað lambi sem var fast í gaddavírsgirðingu úti í mýri. Þá var hún á fertugsaldri.

Sigga var aldrei sérlega heilsuhraust, og ég undraðist hve miklu hún kom í verk í ritstörfum og félagsmálum. Þau störf sín ræddi hún sjaldan svo að ég heyrði. Hins vegar sagði hún mér margar skemmtilegar sögur af ferðalögum þeirra hjóna og kynnum af frægu fólki. Í því sem öðru voru þau hjónin samstíga, því að Birgir heitinn var einhver besti sögumaður sem ég hef kynnst.

Það er sjónarsviptir að Siggu frænku, og ég kveð hana með söknuði.

Þorsteinn Sæmundsson.