Sigurður Þorvaldsson

Elsku Siggi frændi, það er fátt sem ég get sagt á svona erfiðum tímum.  Það er mikil sorg í hjarta okkar að kveðja þig en við hittumst á ný.  Það eina sem við vitum í þessu lífi er að við fæðumst og við deyjum.  Ég trúi því að þú sért kominn heim og við sem eftir sitjum  erum enn að læra og þroskast, því einhver er tilgangurinn með þessu lífi okkar.

Alltaf var Siggi kallaður Siggi frændi af okkur frændsystkinunum og börnum okkar.  Siggi frændi bjó á Sleitustöðum og unni sér vel þar, alltaf eitthvað að sýsla á verkstæðinu með afa og ef bíllinn bilaði hjá okkur þá var því reddað eins og skot.  Það var hans líf og yndi frá blautu barnsbeini að vera í kringum bíla og vélar.  Þeir feðgar unnu vel saman, og eru ófáir bílarnir sem þeir hafa gert við og smíðað.

Alltaf var honum umhugað um okkur og var með púlsinn hvað var að gerast hjá okkur.  Hann hafði mikinn áhuga á því hvað ég væri að gera, hvernig var skemmtanalífið, hvað við vinkonur/vinir værum að gera og til að mynda vissi hann nöfnin á öllum mínum vinum og hvað við litla fjölskyldan aðhefðumst.

Það var alltaf gaman að koma í sveitina og oftar en ekki var okkur boðið í mat og ef það var grillað þá var það sérgreinin hans Sigga frænda og var hann duglegur að hjálpa ömmu.  Honum þótti alltaf gott að hafa fjölskylduna hjá sér.  Eitt skiptið þegar ég bauð í veislu þá hafði ég mat og síðan var kaffi á eftir fyrir þá sem vildu.  Ég tilkynnti að ég væri nú bara með neskaffi.  Siggi frændi var nú mjög hissa að frænka sín ætti ekki kaffivél, en ég sagði honum að við drykkjum ekki kaffi sem hann vissi, en hann sagði hvað með gestina.  Viku seinna kom hann í heimsókn og færir frænku sinni þessa fínu kaffivél og sagði að það þýddi ekkert annað en að hafa almennilegt kaffi á boðstólnum.

Elsku afi og amma guð veri með ykkur og gefi ykkur styrk í þessari miklu sorg.  Við munum standa eins og klettur við bakið á ykkur.

Elsku Siggi frændi við kveðjum þig með miklum söknuði og biðjum Guð almáttugan að vernda þig og geyma þangað til að við hittumst á ný heima. Mig langar að láta fylgja ljóð sem ein kær og góð vinkona mín gaf mér.

Þín,

Þegar við fengum fréttina um að Siggi væri dáinn brá okkur mikið því hann hafði alltaf verið heilsuhraustur og með gott starfsþrek.

Það var strax í bernsku ljóst hvað Siggi ætlaði sér að verða þegar hann yrði stór því hann var mikill áhugamaður frá blautu barnsbeini um bíla og allt sem þeim viðkom.  Sem strákur þekkti hann allar tegundir bíla. Á Sleitustöðum rak faðir hans bifreiðaverkstæði og einnig var á uppvaxtarárum Sigga mikil rútuútgerð rekin þar.  Þetta allt saman mótaði hann og varð til þess að hann lærði bifvélavirkjun, sem hann starfaði við allt sitt líf með föður sínum á Sleitustöðum.   Þeir eru ófáir bílarnir sem hann hefur lagfært í gegnum árin og var vandvirknin ávallt höfð í fyrirrúmi, enda góður fagmaður.

Siggi hafði sterkar taugar til Sleitustaða og vildi helst hvergi annars staðar vera.  Hann var með eindæmum hjálpsamur maður og nutum við þess í ríku mæli. Ef eitthvað þurfti að ditta að bílunum okkar  þá var hann ávallt tilbúinn til aðstoðar, sama hvaða dagur var, laugardagur eða sunnudagur skipti ekki máli. Ef við þurftum hjálp þá gekk það fyrir öðru hjá honum.  Að þiggja eitthvað að launum kom ekki til greina. Nei,  þið hjálpið mér seinna ef ég þarf, svona var Siggi.

Eitt helsta áhugamál Sigga fyrir utan bíla  var kórsöngur og söng hann um tíma í tveimur kórum þ.e.  Söngfélaginu Hörpunni á Hofsósi og Karlakórnum Heimi.

Siggi hafði  fastmótaðar skoðanir á ýmsum hlutum og var ekki auðvelt að telja honum hughvarf ef hann taldi sig vita betur.  Hann tók ekki þátt í svokölluðu lífsgæðakapphlaupi heldur var mjög nægjusamur og stress nútímans var honum fjarlægt.

Þó heimilisstörf hafi ekki verið hans sterka hlið þá hafði hann gaman að fá fjölskylduna í heimsókn og slá upp veislu og oftar en ekki þá sá hann um að grilla ofan í mannskapinn.  Það var engin hætta á að hráefnið yrði að brunarústum,  því það var vel fylgst með öllu.

Í lok ágúst hittist öll fjölskyldan í sumarbústað í Svignaskarði og átti saman góða helgi sem var sú síðasta sem við áttum með honum og erum við ákaflega þakklát fyrir það.  Engan gat grunað það sem í vændum var.

Fyrstu helgina í september fór Siggi í  ferðalag með foreldrum sínum í nýja húsbílnum sem þeir feðgar höfðu lagt mikla vinnu í að smíða nánast frá grunni og er hinn glæsilegasti eins og þeirra er von og vísa, því vandvirknin var ávallt höfð í fyrirrúmi eins og þeir sem til þekkja vita.   Í Vaglaskógi átti Siggi sína síðustu nótt hér á meðal okkar.   Tengsl Sigga við foreldra sína voru mikil og var hann þeirra stoð og stytta í gegnum árin og er missir þeirra því meiri.

Fráfall Sigga kennir okkur enn og aftur að enginn veit hver er næstur, það ættu allir að hugleiða.

Okkur langar til að þakka Sigga fyrir góða vináttu og einstaka hjálpsemi við okkur í gegnum árin. Þín er sárt saknað.