„Biggi Björns“ þótti í mínu ungdæmi með svölustu gaurum. Á  þeim árum var hann að mestu í siglingum og sigldi vítt um höf. Flutti að utan stæl og strauma. Fagurlega stungið tattú á sterklegum handlegg var ein táknmynd þess. Hollingin skotheld. Dulur. Brá sjaldnast svip. Minnti helst á Clint í góðum vestra. Óttablandin virðing stráks fyrir þessari leyndardómsfullu hetju hafsins var með öllu ósvikin. Stundum áð um sinn á heimaslóð. Gripið í verk, málað sumarpart eða slegið upp fyrir húsi. Og  djammað, oftar lengur en dagur entist. Útþráin sterk. Ný ævintýr kynnu að leynast handan við haf eða í plássi við fjöllum girtan fjörð. Leit að betra lífi, innri friði - sátt á nýjum lendum. Lífið tók svo nýja stefnu – gyðja listarinnar fyllti í tómið. Snúið heim. Hlúð að upprunarótum. Tilverunni fundinn fastur punktur, í skjóli, þar sem hjartað fyrrum sló. Af smekkvísi færðu hagar hendur snotru húsi líf. Draumur rættist, gljáfægt „fley“ á stétt. Ætíð árla risið. Er sól reis hæst skyldi gæfuhjólið knúið. Vel snyrtur, léttstígur, fimur með glettnisglampa í auga: „Mundi!  Allt klárt! uppbúið fyrir einn, sængur fyrir tvo.“ Bakföll og kunnugleg sveiflan fylgdi. Svona var nágrennið jafnan; spjallað í alvörulausri gleði. Ættlægt skopskynið óbrigðult –  gamnið græskulaust. Sögurnar flutu ein af annari svo áreynslulaust. Alþýðulistamaður, næmur á litbrigði og form. Sköpunarverk manns og náttúru urðu yrkisefnin. Sjaldan nokkru flíkað. Sérviskan var vörumerki - lagði sínar línur - spurði sjaldnast ráða - fetaði sína slóð. Treysti á verðleika mannsins - ætlaði engum neitt – síst að axla hans eigin byrði. Undir að því er virtist hrjúfu yfirborðinu bjó viðkvæmur og velviljaður maður. Feimni og hlédrægni hafa sennilega ráðið meiru um lífshlaup þessa sérstæða og hæfileikaríka manns en nokkuð annað. Hann var natinn og sinnugur um flest annað en eigin velferð - þar voru býttin slæm. Þegar halla fór að lyktum hafði lífið tekið sinn toll. Síðustu misserin, vopnaður hugprýði og kjarki  tókst hann á við illvígan andstæðing allt þar til yfir lauk. Hélt sínu striki svo lengi sem kraftar entust. Trúin á að allt færi vel var einlæg og sönn.  Lítið samfélag fjölskyldu og vina  stendur fátækara eftir. Minningin um Birgi Björnsson mun lifa enn um sinn í  mannvænlegum  afkomendum og handverkinu traustu og listilega unnu.  Ekki slæm arfleifð það. Með samúðarkveðju til fjölskyldu og syrgjandi vina.