Fjöl­miðlamaður­inn Sölvi Tryggva­son fagnaði út­komu nýj­ustu bók­ar sinn­ar í gær í Ey­munds­son á Skóla­vörðustíg. Esther Kali­assa, kær­asta Sölva, var að sjálf­sögðu í boðinu en parið hnaut um hvort annað fyrr á þessu ári þegar hann var í Zanzi­b­ar í Afr­íku þaðan sem hún er. Hún var þó ekki einu gest­ur­inn því Frosti Loga­son, Arnþrúður Karls­dótt­ir, Pét­ur Gunn­laugs­son, Hann­es Hólm­steinn Giss­ur­ar­son og Sól­veig Þór­ar­ins­dótt­ir voru á meðal gesta. 

Skugg­ar fjalla um ör­laga­rík­an tíma í lífi hans þegar hann var sakaður um að hafa brotið á kon­um. Mál­un­um var vísað frá. 

„Í sjúkra­bíln­um hell­ist óraun­veru­leika­til­finn­ing yfir mig. Viku áður hafði ég landað þrem­ur nýj­um samn­ing­um fyr­ir hlaðvarpið mitt, fer­ill minn hafði verið á betri stað en nokkru sinni og lífið virt­ist leika við mig. En hér er ég stadd­ur liggj­andi í sjúkra­bíl á leiðinni inn á geðdeild. Lífið er viðkvæmt og það er stutt á milli hlát­urs og gráts.

Það er orðið dimmt, enda komið komið vel fram yfir miðnætti þegar við kom­um á áfangastað, sama stað og ég hafði komið á tveim­ur klukku­stund­um áður en af því að af­greiðslan var lokuð þurfti að kalla út sér­fræðing og sjúkra­bíl með tveim­ur mönn­um til að koma mér aft­ur á byrj­un­ar­reit. 

Það er skrýt­in til­finn­ing að ganga inn á geðdeild Land­spít­al­ans. Klukk­an er orðin það margt að ég verð ekki var við aðra sjúk­linga og starfs­fólkið tal­ar lág­um rómi til að vekja eng­an.

Mér er vísað rak­leitt inn í her­bergi þar sem ég er einn míns liðs og er beðinn að tæma alla hluti úr vös­um og hafa ekk­ert með mér sem ég geti skaðað mig með. Svo er mér rétt­ur spít­alaslopp­ur og gef­in svefntafla um leið og mér er tjáð að ég sé á sjálfs­vígs­vakt og því verði at­hugað á kort­ers fresti alla nótt­ina hvort ég sé í lagi.

Það er erfitt annað en að hugsa um hvað hafi fært mig hingað. Ég ræddi notk­un geðlyfja í bók minni Á eig­in skinni og veit að skömm yfir geðsjúk­dóm­um og -lyfj­um er mein­semd sem verður að upp­ræta. Þar sem ég ligg í rúm­inu, eft­ir að hafa verið úr­sk­urðaður á sjálfs­vígs­vakt, leita hins veg­ar alls kyns nei­kvæðar niðurrifs­hugs­an­ir á mig.

Er það virki­lega þannig að fag­fólk ótt­ist að ég svipti mig lífi? Er það raun­hæf­ur ótti, þótt ég geri mér kannski ekki grein fyr­ir því? Það er und­ar­leg til­finn­ing að leggj­ast til svefns á þess­um stað, en skjólið og hvíld­in eru svo sann­ar­lega kær­kom­in,“ seg­ir í bók­inni.