Þráðurinn er slitinn

Aron Kristjáns­son stýrði ís­lenska landsliðinu í hand­knatt­leik í síðasta sinn, að minnsta kosti að sinni, í tap­leikn­um við Króata á Evr­ópu­meist­ara­mót­inu í fyrra­kvöld. Fram­hjá því verður ekki litið. Eng­inn sem Aron þekk­ir ef­ast um að hann hafi lagt sig full­kom­lega fram í starfi síðan hann tók við í ág­úst 2012. Það hef­ur því miður ekki dugað til.

Ein­hverra hluta vegna hef­ur Aron ekki náð til leik­manna, einkum nú á seinni hluta tíma­bils­ins. Hug­mynd­ir hans hafa ekki náð í gegn. Það er al­veg ljóst, ann­ars hefði ár­ang­ur­inn frá vor­mánuðum 2014 verið betri en raun ber vitni um. Sam­bandið milli leik­manna og þjálf­ara hef­ur af ein­hverj­um ástæðum rofnað. Þannig blas­ir þetta við mér og og fleir­um og næg­ir m.a. að fylgj­ast með leik­hlé­um í mörg­um síðustu leikj­um til þess að sjá að þráður­inn milli leik­manna og þjálf­ara er slit­inn.

Aron er ekki skap­laus maður en það var það ekki fyrr en síðasti leik­ur­inn við Króata var gjörtapaður í stöðunni 11:2, eft­ir 14 mín­út­ur sem hann sýndi ör­litl­ar til­finn­ing­ar þegar hann öskraði á menn að þeir ættu að skilja allt sem þeir ættu eft­ir inni á leik­vell­in­um. Það var of lítið og alltof, alltof seint.

Fyrsta stór­mót landsliðsins und­ir stjórn Arons var HM 2013 á Spáni. Íslenska landsliðið hafnaði í 11. sæti og lék ekki vel. Tals­vert var um meiðsli í leik­manna­hópn­um og söknuður var að Al­ex­and­er Peters­son og Ólafi Stef­áns­syni. Sá síðar­nefndi var reynd­ar ekki held­ur með á EM árið áður. Nýir menn fengu að spreyta sig. Aroni var sýnd þol­in­mæði þetta var hans fyrsta stór­mót með landsliðið.

Árið eft­ir var EM í Dan­mörku. Þrátt fyr­ir erfiðleika eins og meiðsli Guðjóns Vals Sig­urðsson­ar í aðdrag­anda keppn­inn­ar og meiðsli þeirra Arn­órs Atla­son­ar og Arons Pálm­ars­son­ar eft­ir að inn í keppn­ina kom náðist framúrsk­ar­andi ár­ang­ur. Ísland hafnaði í fimmta sæti og átti aðeins einn slak­an leik í keppn­inni, níu marka tap fyr­ir Dön­um. Eft­ir mótið skrifaði ég á þess­um vett­vangi að ár­ang­ur­inn væri fyrst og fremst sig­ur Arons Kristjáns­son­ar. Við það stend ég. Hon­um tókst að laða það besta fram hjá öll­um leik­mönn­um liðsins þar sem erfiðir og jafn­ir leik­ir við Makedón­íu­menn og Pól­verja unn­ust naum­lega svo dæmi sé tekið.

Örlaga­rík­ir leik­ir við Bosn­íu

Eft­ir mótið hallaði und­an fæti. Um vorið tapaði ís­lenska landsliðið fyr­ir landsliði Bosn­íu í um­spils­leikj­um fyr­ir HM. Lát­um vera með eins marks tap í fyrri leikn­um ytra. Heima­leik­ur­inn var mar­tröð. Eft­ir á að hyggja þá hef­ur þráður­inn milli leik­manna og þjálf­ar­ans slitnað í kring­um þessa leiki. Af hverju veit ég ekki en ljóst er að síðan hef­ur landsliðið misst flugið. Viðvörn­un­ar­bjöll­urn­ar tóku að hringja.

Um haustið lék ís­lenska liðið illa gegn Svart­fell­ing­um ytra í undan­keppni EM og enn hringdu bjöll­ur.

Þrátt fyr­ir tapið fyr­ir Bosn­íu tókst ís­lenska landsliðinu að taka þátt í HM í Kat­ar fyr­ir ári eft­ir að það kastaðist í kekki milli grannþjóða við Persa­flóa og Alþjóðahand­knatt­leiks­sam­bandið ákvað að nýta tæki­færið og kasta dúsu til Íslend­inga sem mót­mælt höfðu furðuleg­um vinnu­brögðum sam­bands­ins þegar það hand­valdi lið inn á mótið.

Á HM í Kat­ar gekk flest á aft­ur­löpp­un­um inn­an vall­ar. Íslenska landsliðið lék einn góðan leik, reynd­ar mjög góðan, gegn Frökk­um, og nokkuð bæri­lega á móti Egypt­um. Leik­irn­ir gegn Sví­um, Tékk­um og Dön­um og fyrri hálfleik­ur­inn gegn Als­ír voru af­leit­ir. Leik­ur­inn gegn Króöt­um í fyrra­kvöld var speg­il­mynd þess­ara viður­eigna.

Vöng­um velt eft­ir HM

Eft­ir HM sett­ust menn á rökstóla hjá Hand­knatt­leiks­sam­band­inu og veltu vöng­um hvað gera skyldi. Ákveðið var að Aron héldi áfram en fengi Ólaf Stef­áns­son með sér inn í hóp­inn. Í fyrstu virt­ist sem Ólaf­ur hefði góð áhrif á leik­menn og með hon­um kæmi ákveðin virðing inn í hóp­inn sem e.t.v. vantaði. Undan­keppni EM lauk í vor og menn voru bæri­lega sátt­ir. Fljót­lega sótti þó í sama farið. Ólaf­ur virt­ist ekk­ert hafa drama­tísk áhrif til batnaðar á leik liðsins. M.a. varð þess ekki vart í leikj­un­um þrem­ur á EM í Póllandi né í þeim leikj­um sem liðið lék í aðdrag­anda EM.

Röng ákvörðun

Ég var einn þeirra sem nýttu m.a. þenn­an vett­vang til þess að hvetja stjórn­end­ur HSÍ til þess að halda tryggð við Aron eft­ir HM í fyrra. Þótt ég geri mér grein fyr­ir að orð mín hafi ekki vegið þungt þá skal fús­lega viður­kennt ég hafði rangt fyr­ir mér.

Bjart­sýni á yf­ir­borðinu

Bjart­sýni réði ríkj­um í landsliðshópn­um, eða að minnsta kosti í brjósti Arons þegar keppni hófst á EM. Eitt­hvað gott lá í loft­inu. Nær all­ir leik­menn liðsins voru í topp­st­andi og höfðu leikið vel með fé­lagsliðum sín­um á leiktíðinni. Ekki síst þess vegna er ár­ang­urs­leysi á EM í Póllandi von­brigði. Ekk­ert í leik and­stæðing­anna þriggja átti að koma leik­mönn­um eða þjálf­arat­eym­inu á óvart. Ekk­ert kom upp í leikj­um sem menn höfðu ekki séð áður. Þess vegna var svo rauna­legt að sjá hvernig fór.

Lausn­ir landsliðsþjálf­ar­ans á vand­an­um komust ekki til skila, leik­mönn­um tókst ekki að fylgja fyr­ir­mæl­um. Eða var landsliðþjálf­ar­inn ekki með réttu svör­in þegar á hólm­inn var komið?

Aron var með hrá­efnið og upp­skrift­irn­ar í hönd­un­um en lánaðist ekki að gera mat úr þeim. Steik­in brann í ofn­in­um án þess að nokk­ur fengið við ráðið. Það sem meira er. Kak­an sem átti að hafa í eft­ir­rétt féll og meira að segja gul­rót­in um­talaða verður étin af öðrum.

Sjá nán­ar ít­ar­lega um­fjöll­un um niður­stöðuna hjá landsliðinu á EM í Póllandi í Morg­un­blaðinu í dag.